Ayşe YILMAZ

Karadeniz Doğa ve Çevre Derneği Yönetim Kurulu Üyesi

ÖZET:

1982 Anayasası’nın 56. maddesinde çevre kirliliğini önlemek ve insanların sağlıklı bir çevrede yaşaması devletin ve vatandaşın ortak görevi olarak belirtilmiştir. Son dönemlerdeki hukuksal düzenlemelere rağmen, yerel yönetimler etik olgusunu çoğunlukla ihmal etmektedirler. Daha özelde, “çevre etiği” konusunda ise, bir çok geri dönüşü olmayan çevre ihlallerine neden olmaktadır. Yerel yönetim organlarının inisiyatif kullanıcıları astlara, şirketlere, diğer birimlere, vatandaşlara hizmet sürecinde seçim öncesi pazarlıkların da etkisiyle duyarsızlaşarak tabandan gelen geri bildirimleri görmezden gelmektedirler.

Etik ihlallerinin çoğu, demokrasinin ve kurumsallaşmanın oturmadıığı Türkiye ve bu gibi düşük gelirli ülkelerin yanısıra hızlı kentleşmekte olan ülkelere görülür. Yürürlükte olan etiğe ilişkin mevzuatın pek çoğu çok soyut yada ütopiktir. Türkiye’de çevre etiği ihlali en çok imar ve yapılaşma konusunda kentsel rant  alanlarının yüksek olduğu büyükşehir belediyelerindedir. Bu nedenle özellikle planlama konusunda çevre ve planlama etiği uluslararası ve ulusal literatürde farklı argüman ve farklı yönleriyle tartışılmış hala da tartışılmaktadır.

Yerel yönetimlerin siyasal kurumlar olmalarından dolayı,  seçim kampanyaları sürecinde bir takım rant ödünleşmeleri daha baştan yapılmakta, bir yandan imara, çevre düzenine ve arsa üretimine yönelik değişiklikler ve uygulamalar gayrı resmi olarak planlanırken, bir yandan da tabandan gelen çevre düzenine ilişkin ihlallerden kaynaklanan şikayetlere karşı yenel yönetim organları duyarsızlaşmaktadır. Çalışmamızda özellikle bu duyarsızlaşma üzerine yoğunlaşılacaktır.

Anahtar Kelimeler:

etik, çevre etiği, yerel yönetimler, yerel yönetim organları, imar affı, çevre düzeni, gecekondu affı, ormanlık alanlar Okumaya devam et →